Daar sta je dan. Het lijkt alsof je van een afstandje naar jezelf kijkt. Je hebt dan ook wel het één en ander meegemaakt. Langzaamaan merk je dat de pijnlijke en scherpe kanten van het verdriet zich naar de achtergrond verplaatsen. De mist trekt gestaag op uit je hoofd. Je bent meer en meer in staat om de realiteit waar te nemen en toe te laten. En toch… Het voelt zo anders. Jij voelt je anders in een wereld die jou niet bekend is. Is het ontreddering? Is het het even niet meer weten? Je vraagt je af wie je bent nu je leven een andere wending heeft genomen.

Het voelt soms zo eenzaam. Iedereen lijkt ‘gewoon’ verder te gaan en jij moet opnieuw je weg zien te vinden. Alleen je hebt nog geen idee hoe.

Mensen zeggen te willen helpen. Dat is lief en tegelijkertijd voel je soms het onbegrip. Jouw pijn is niet die van hen. Jouw manier en jouw keuzes zijn voor anderen misschien ook moeilijk te vatten. Je begrijpt het en toch…