Het is guur en regenachtig. Ik duik nog wat dieper in mijn jas en stap met ferme tred over het erf richting de stallen. De paarden staan rustig te eten. Blackie merkt me als eerste op. Een zacht gehinnik volgt. Jeanet komt er aan en dat betekent naar buiten!
Na iedereen begroet te hebben doe ik de paarden de halsters aan en breng ik Jasmijn en Blackie naar buiten. Vandaag mogen ze in de zandbak. Het hooi dat onder een afdak ligt te wachten, wordt al snel ontdekt. Smullen maar!
Het gaat steeds een beetje harder waaien en regenen. Meewarig kijk ik van onder mijn capuchon de lucht in. Moet dit nu echt?! Achter mij hoor ik gestamp en gebries. Ha Maura en Bobby zijn bang dat ik hen vergeet. Snel loop ik naar de stal terug en pak Maura uit de box. Op datzelfde moment komt vriendin de stal in rennen. Ze komt even gezellig helpen en pakt Bobby.
Zo gaan we naar buiten. Maura en ik voorop. Bobby en vriendin erachteraan. Over de reed naar de paddocks. De regen slaat in onze gezichten. Meewarig trek ik een natte pluk haar uit mijn mond. Ik loop nog wat sneller.
Ineens schrikt Maura. Ze maakt een sprongetje opzij en trekt aan het touw. Ietwat geïrriteerd trek ik terug. Kom, doorlopen nu. Maura loopt weer mee, maar blijft schrikkerig. Het verbaast me. We lopen iedere dag dit stuk! Ietwat mopperig en me tegelijkertijd verbazend over het gedrag van het paard besluit ik even stil te staan. Vriendin en Bobby volgen.
En dan ineens zie ik het… ik loop voorop! Normaal gesproken loop ik naast het schouder van mijn paard. Nu loop ik voor de troepen uit!
Waar ik anders op basis van samenwerking en vertrouwen de route afleg, ben ik ineens weer een leidende positie in gaan nemen. Net of is dit ineens nodig, omdat de omstandigheden gewijzigd zijn. Dit lijkt mijn merrie onzeker te maken. Extra alert. Totaal onnodig, maar wel het effect van mijn gedrag.
Ik besluit het laatste deel weer naast mijn paard te gaan lopen. Net als anders. Beide op onze eigen plek, naast elkaar, in vertrouwen vooruit. Ondanks de wind en de regen, klapperend plastic en dwarrelende bladeren bereiken we ontspannen onze bestemming. Maura daadkrachtig stappend naast me. Vriendin en ik maken de paarden los en kijken ze na. Het blijven bijzonder mooie wezens.
Heb jij jezelf wel eens betrapt op het overnemen van iets wat jouw kind, partner, collega of medewerker tevoren gewoon zelf deed? Omdat je gehaast was of omdat je simpelweg teveel bezig was met de omstandigheden? Welk effect had dat op jouw kind, partner, collega of medewerker?
